مدح و ولادت امام حسن مجتبی علیه‌السلام
به خـنـده می‌رسد از مـهـر بامـداد ندا که مـاه فـاطـمـه شـد در مه خـدا پـیدا به بوستان رسالت گلی شکفت امشب که آفـتـاب به لبـخـند گـفت صل عـلی مـه ضـیـافت الله و چـشـم مـیـهـمـانان زآفـتـاب رخ مـیـزبـان گـرفـت صـفـا یُسَبّحون له الحمد روی خویش امشب گـشود حـضرت سبحـان ربی الاعـلی قـسم به قدر که برتر ز شـام قـدر بود شــب ولادت او از بـــرای اهــل ولا به شکر مـقـدم او عـاشـقان حق دارند صلوة و صوم و مناجات و شور و حال دعا از آن مه رمضان شد مه هـدی للناس که جلوه کرد در آن آفـتـاب برج هـدا ازآن به فضل و شرف اول است ماه صیام کـه پـا نـهـاد در آن پـیـشـوای دوم مـا مهی که گشته کتاب خدا در آن نـازل گشود سـیـنه به شوق جـمال آن مـولا فرشته خـنـده بـزن فـاطـمه شده مـادر ملک به وجد در آن مرتضی شده بابا خدا به فـاطـمه و مـرتضی حسن داده حسن که آیـنۀ مصطفی است سر تا پا حسن که روح دو گیتی به مهر او زنده حسن که جان دو عـالـم شود ورا بفدا حسن وجود و حسن خلقت و حسن طینت حسن خصال و حسن سیرت و حسن سیما به خورد سالی از سر غیب گفت سخن به شیرخواری در مهد ناز خوانده دعا نسیـم مـشک برای فـرشتگـان می‌برد دمی‌که موی ورا شانه می‌زدی زهرا پدر چو حیدر و مادر چو فـاطمه باید که این چنین پـسر آید به عـرصه دنیا پسـر کـدام پـسـر؟ بر تـمـام خلـق پدر پــدر کــدام پـــدر؟ بــاب آدم و حـــوّا علی به چهره او خنده می‌زند همه دم رسول بر لب او بوسه می‌نهد همه جا به اهل درد و دوا، چو غبار بی‌درداست اگر ز خـاک بقـیعـش طلب کـنند شـفا چراغ روشن دل هاست قبر خاموشش اگر چه در دل ظلمت نهان بود شب‌ها مگو در حرمش بسته، کو بود شب و روز به عالمی ز همین باب بسته عقده گشا مگو که نیست به گـرد مـزار او زائر که انـبـیا هـمه در بر گرفـتـه‌اند آن را اگـر اجـازه بــوسـیــدن درش گـیـرنـد ستارگان همه ریـزند بر زمین ز سما به عرش، حسن فروزنده‌اش سراج منیر به فرش، روی درخشنده‌اش چراغ هدی ز صبر اوست اگر جُند حق شده پیروز ز صلح اوست اگر ملک دین گرفته صفا به صبـر، گـلـبن اسـلام را دهد رونق به صلـح، کـفـر مـعـاویه را کند افـشا بحق حق که اگر آن ثبات و صبر نبود نبود نـهـضـت خـونین روز عـاشـورا اگر به دیـده تـحـقـیـق بـنـگـری بـیـنی که صلح اوست بنای قـیام کرب و بلا اگر به صلح دهد حکم، جنگ، عصیان است وگربه جنگ کند حکم، آشتی است خطا نبرد و صلـح بود تحت اخـتـیار کسی که در قیام و قعود است بر همه مولا کسی که تیغ به کف بر گرفت در صفین به قلب کفر زد و خصم را فکـند ز پا کسی که در صف جنگ جمل به بازویش صدای احسن، برخـاست از لب اعـدا کسی که ارث شجاعت ز مرتضی دارد کسی که خوی شهامت گرفته از زهرا کسی که هست سراپای مظهر توحـید کسی که بوده ز پـا تا سر آیت تـقـوی چگونه پیش سـتم بارگان شود تـسلـیم چگونه قامت خود را کند به خصم دو تا چگونه جنت و دوزخ کنار یکـدیگر؟ چگونه روشنی و کفر جمع در یک جا؟ چگونه هـمدم نمـرود گردد ابـراهـیم؟ چگونه روی به فرعون آورد موسی؟ نداشت چاره به جز صلح و صبر با دشمن که بود بـین هـمه دوسـتان خـود تنـهـا قـیـام کـرد ز آغــاز لـیـک از یــاران همـاره دیـد جـفـا لحـظـه‌ای نـدیـد وفـا سکوت چون نکند رهبری که در خانه شریک زندگـیـش قـاتـلش بود ز جـفـا هر آنکه گریه برای حسن کند امروز به گـریه وارد محـشر نـمی‌شود فـردا زبس که تیر به جسمش زدند دوخته شد تنش به تخـتـۀ تـابـوت، آن امـام هـدی الا ز خیل نـبـیـین تو را همیشه درود الا ز فـوج امـامـان تو را هـماره ثـنـا الا عـدوی تو را دائـم از خـدا نفـرین الا محب تو را روز و شب ز خلق، دعا الا به روی تو دیدار جان، به هر شب و روز الا به کوی تو پرواز دل، به صبح و مسا به صلح و صبر تو و نهضت حسین قسم به اشک چـشم تو و خـون سید الشهدا به آن بدن که ز تو، شد به تیر، گلباران به آن سری که لب تشنه شد جدا ز قفا به آن دو طشت که شد طشت خون ز دیدنشان دل مــقـدس زهــرا و ســیــدالـشـهــدا به عزم و همت رزمندگان حق سوگند به صدق و نیت و اخلاص عاشقان خدا اگر نـشـاط بـبـارد و گـر، بـلا خـیـزد نمی‌شـوم جـدا هـرگـز از طـریق شما میـان جـان و تن ما جـدائی افـتـد اگر هزار مـرتـبـه به، کز شـما شـوم جـدا به غیر مدح شما نیست بر لب (میثم) بگـو برند ز کـامش زبـان به دار بـلا |